به نام او

بعد از چند سالی که حس می کردم وبلاگ نویسی دیگه از مد افتاد و کسی با وجود فیسبوک و توئیتر دیگه به سمت وبلاگ نویسی نمیاد همین چند روز پیش نظرم عوض شد و دلم خواست دوباره وبلاگ راه بندازم.

2 تا دلیل داشت یکیش اینه که خیلی راحتتر از فیسبوک می تونم توش بنویسم و بیشتر و برام هم مهم نباشه که کی لایک می کنه و کی کامنت می زاره البته نمیگم اون بد هستش میگم اینجا راحت تر هستم. دلیل بعدی هم همین وبسایت بیان هست که هاست وبلاگِ و خیلی با فضای داخلش حال می کنم و شرط میبندم حرفه ای ترین هاست برای وبلاگ نویسی هست.

وبلاگ های قبلی با توجه به سن کمی که داشتم اکثراً وبلاگ های کپی از این ور اون ور بودن و رسماً خودم هیچ نقشی در مطالب نداشتم اما چند مدتی هست که دغدغه های جدیدی پیدا کردم. مسایل اجتماعی و فرهنگی و ناهنجاری روزمره زندگی که احساس می کنم باید در موردشون چیزی بنویسم. یکی از ایرادات بزرگ فیسبوک همینه که نمیشه توش مطلب جدی نوشت و باید همه چیز به سخره گرفته بشه.

به هر حال امیدوارم بتونم مطالب وبلاگم رو به خوبی به روز کنم و مشکلاتی که ذهنم رو آزار میده رو با شما درمیون بزارم.